Հիշո՞ւմ եք Նարինե Ասատրյանին: Այն համարձակ հայուհին, որ ճիվաղի վրա անձրևանոց, Շամշադինի բարբառի Յարոսլավլի խոսվածքով ասած՝ զոնտիկ էր նետել:

Զրո ուշադրություն ուղերձին, զրո ուշադրություն Չվարչապետին, զրո տարածում և մեկնաբանում: Երկրում միակ քաղաքական օրակարգ թելադրողը Սրբազան Պայքարն է...

Իշխանափոխությունից հետո նոր ժամանակավոր կառավարության առաջին գործը, հասարակության լայն համերաշխություն ապահովելու նպատակով, պետք է լինի այն, որ համաներման ակտ կիրառվի բոլոր այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր դատապարտվել են ցածր կամ ոչ մեծ ծանրության հանցագործություն կատարելու համար...

Ադրբեջանի տնտեսության հենասյունը՝ էներգետիկ ոլորտը, ճգնաժամի միտումներ է սկսել դրսևորել: Բերեմ երկու շատ կարևոր փաստ...

Կրթությունը մարդու որակի վրա շատ է ազդում։ Համաձայն եմ, որ կան նաև կրթված սրիկաներ, բայց, մեծ հաշվով, կրթված մարդը ավելի շրջահայց է, ավելի խոհեմ է, ավելի նրբանկատ է, ավելի քննադատ է ինքն իր նկատմամբ, ավելի հարգալից է այլակարծությանը...

Էն ախմախ Զելենսկին Նիկոլի չափ էլ չկա, դրել Ռուսաստանի հետ կռիվներ է տալիս, զոհեր ու ավերածություններ...

Ադրբեջանական քարոզչամեքենան, Հայաստանի անկախացումից հետո, բացի Ադրբեջանին զիջումների կողմնակից Լևոն Տեր-Պետրոսյանից, Հայաստանի ոչ մի ղեկավարի չի գովել, հիմա ամբողջ օրը Նիկո Փաշինյանին գովաբանում է: Այդ քարոզչամեքենան վիրավորում է «Տավուշը՝ հանուն հայրենիքի» շարժման առաջնորդ Բագրատ Սրբազանին։ Նույն կերպ է վարվում նաև Հայաստանի իշխանության քարոզչամեքենան՝ գովաբանում է Նիկոլ Փաշինյանին, վարկաբեկում Բագրատ Սրբազանին:

Թագավոր լինելն այդքան էլ լավ չէ, քանզի` երբ շուրջբոլորդ պեշկաներ են, դա չի նշանակում, որ դու թագավոր ես:

Բա թէ սահմանազատման օգնությամբ մենք խուսափեցինք սահմանային բախումներից։

Պատերազմից հետո Հայաստանում առաջացել է «ճգնաժամային գիտակցություն»։ Սա պատերազմում ունեցած ծանր կորուստների հարուցած հետևանքն է։ Այդպիսին է եղել ծանր պատերազմների արդյունքն ամենուր և բոլոր ժամանակներում...